နယ္ကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ သူမ်ားေငြေတြကို အတိုးနဲ ့ယူျပီး စီးပြားေရးလုပ္တယ္။ လုပ္ငန္း ေအာက္သက္ မေျကေတာ့ အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လပ္ျပီး အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီေတာ့ အကူအညီ လာေတာင္းတယ္။ သူ လာေတာင္းတာက လုပ္ငန္း အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းဖို ့မဟုတ္ဘူး။ဒီအသိုင္းအဝိုင္းကေန အျပီးေရွာင္ထြက္သြားဖို ့။ အေျခအေန အားလံုးနားေထာင္ျပီးေတာ့ အရိုးခံ အျကံေပးမိတယ္။ ခုလိုတဲ့ ပမာဏကိုကူညီမယ္။ ေရွာင္ေတာ့ မထြက္ပါနဲ ့။ စီးပြားေရး ဆိုတာ ေျကြတလွည့္ ျကက္တစ္ခုန္ပါပဲ။ အတိုးနဲ ့ ယူထားတဲ့ သူေတြကို သြားေတြ ့ျပီး ရွင္းျပလိုက္ပါ။ အခက္အခဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေျကေအာင္ ျပန္ဆပ္ပါမယ္။ အတိုးေတြေတာ့ ရပ္ေပးပါ။ အရင္းေတြကို အရစ္က် ခြဲဆပ္ပါမယ္ လို ့ေတာင္းပန္။ ေငြရွင္တိုင္းကငြပဲ ျပန္လိုခ်င္တာ။ မင္းေထာင္က်တာ မလိုခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ျကာပါေစ။ လစဥ္လတိုင္း နိုင္သေလာက္ သြင္းျပီး အေျကြးဆပ္ပါမယ္လို ့ညိွ။
ဒီဘက္ကလည္းအေျကြးေတြ ျပန္ဆပ္နိုင္ေအာင္အသံုးအစြဲေလ်ာ့၊ ရိုးရိုးသားသား ေအာက္ေျခကေန အလုပ္ ျပန္စလုပ္ကြာ၊ ငါတို ့လည္း ဝိုင္းဝန္းမွာေပါ့ လို ့အားေပးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်က္လံုးေတြျကည့္ရတာ ယံုျကည္ခ်က္ မရိွေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ေျပာတာလည္း ေခါင္းထဲမဝင္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ အတတ္နိုင္ဆံုး ျပန္ ျကိဳးစားမယ္။ ခုအကူအညီကို ေက်းဇူး တင္တယ္ေျပာတယ္။ျပီးေတာ့ သူ ထြက္သြား လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ျပန္မေတြ ့ျဖစ္ျကေတာ့ဘူး။ ဘဝမွာ နွစ္ခါ သံုးခါထက္ ပိုရႈံးလာရင္ ယံုျကည္မႈ ေတြ ပ်က္ျပားလာတယ္။

စမ္းသပ္မႈတစ္ခုမွာ ငါးမန္းတစ္ေကာင္ကို ေလွာင္ကန္ထဲမွာထည့္ မွန္အမာတခ်ပ္ ျကားခံထားျပီး ဟိုဘက္ အျခမ္းမွာ ငါးအေသးေတြ လႊတ္ထားျကည့္တယ္။ မွန္ တဘက္က ငါးေလးေတြကို ျမင္ျပီး ငါးမန္းက စားဖို ့ေျပးဟပ္ေတာ့ မွန္နဲ ့တိုက္မိတယ္။ေဒါသ ထြက္လာတယ္။ ထပ္ေျပးျပီး ဟပ္တယ္။ ထပ္ထိတယ္။ ထပ္ဟပ္တယ္။ ထပ္ထိတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ထိတာမ်ားလာေတာ့ ငါးမန္းရဲ ့ယံုျကည္မႈ ပ်က္ျပားသြားတယ္။ ေနာက္ေန ့ထပ္ျကိဳးစားတယ္။ ထပ္ထိျပန္တယ္။ ငါးမန္း လံုးဝ မွတ္သြားတယ္။ အဲဒီနားကို လာေတာင္ မလာေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ မွန္ကို ဖယ္လိုက္တယ္။ ငါးေလးေတြနဲ ့သူနဲ ့ တကန္တည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ငါးေလးေတြ သူနား ျဖတ္ကူးသြားတာေတာင္ ငါးမန္းဟာ လိုက္ မဟပ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြ ခ်ေျကြးတဲ့ အစာပဲ စားေတာ့တယ္။ ဖမ္းစားနုိင္ပါရက္နဲ ့ မဖမ္းနိုင္ေတာ့ဘူးလို ့ထင္ျမင္ျပီး ငါးမန္းဟာ အစြမ္းအစမဲ့ သြားတယ္။ ဒီငါးမန္းလိုပါပဲ။ အရႈံးမ်ားလာရင္ လုပ္လို ့ျဖစ္ ပါေတာ့မလား ဆိုတဲ့ သံသယ ဝင္လာတယ္။ သံသယဝင္ျပီဆိုတာနဲ ့ယံုျကည္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္။ ယံုျကည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရင္ေတာ့ ဘဝမွာ အားလံုး ဆံုးရႈံးကုန္တာပါပဲ။

သံသယဆိုတဲ့ ဝဲဂယက္ျကီးက ဘဝရဲ ့ရနိုင္ခြင့္ ရပိုင္ခြင့္ေတြ အားလံုးကို စုပ္ယူေျခမြ နိုင္ပါတယ္။ လူတိုင္းမွာလည္း ယံုျကည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ သံသယ ဝဲဂယက္ျကီး ထဲကေန မနည္းလြတ္ေအာင္ ရုန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရိွတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ္ရဲ ့ ရုန္းကန္တြန္းတိုက္ခ်က္တိုင္းဟာ အလကား မျဖစ္သြားဘူး ဆုိတာ သိဖို ့လိုပါတယ္။

Apple ရဲ ့ေခါင္းကုိင္ဖခင္ စတိပ္ေဂ်ာ့စတန္းဖိုဒ္တကၠသိုလ္ အတြက္ ေျပာခဲ့တဲ့မိန္ ့ခြန္းမွာ အဓိကအခ်က္သံုးခ်က္ပါတယ္။ ပထမအခ်က္က ဘဝရဲ ့ အမွတ္စက္ေတြ စပ္ဆက္ကုန္တဲ့ အေျကာင္းပါ။ စတိပ္ေဂ်ာ့ ဘဝမွာ က်ဆံုးမႈေတြ မ်ားပါတယ္။ ေမြးထဲက စြန္ ့ပစ္ခံခဲ့ရတာ၊
ေက်ာင္းစရိတ္ ျကီးျမင့္လို ့ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတာ၊ သူတည္ေထာင္ ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီရဲ ့အေအာင္ျမင္ဆံုး အခ်ိန္မွာ သူ ့ကိုကုမၸဏီကထုတ္ပစ္ခဲ့တာ
စသည္ျဖင့္ေပါ့။

သူ ေက်ာင္းထြက္မယ္ ဆံုးျဖတ္ျပီးတုန္းက အားေနတာနဲ ့ အလကား မေနဘဲ ေက်ာင္းက ဖြင့္ထားတဲ့ စာလံုး အလွေရးတဲ့ သင္တန္း သြားတက္ ေနပါတယ္။ ဒါက သူစိတ္ဝင္စားတဲ့ ကြန္ျပဴတာနဲ ့ မဆိုင္ပါဘူး။ အနုပညာနဲ ့ဆိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ဆယ္နွစ္အျကာ ပထမဆံုး "မက္ကင္းေတာ့ရွ္ ကြန္ျပဴတာ"ကို စလုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာဒီစာလံုးအလွ ေတြကို သတိရျပီး ထည့္ခဲ့တယ္။ ကြန္ျပဴတာမွာပထမဆံုး စာလံုးပံုစံအလွကို ကမာၻမွာ Apple က စထည့္နိုင္ခဲ့တယ္။ အနုပညာနဲ ့ကြန္ျပဴတာကိုအဲဒီသင္တန္းတက္ေနခ်ိန္က ဆက္စပ္သြားမယ္လို ့ သူ ဘယ္လိုမွ မထင္ခဲ့ဘူး။

ဒါေျကာင့္ ဘဝမွာလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အရာေတြကို အမွတ္စက္ခ်ေနတယ္ သေဘာ ထား။ မေအာင္ျမင္ခင္မွာ ေရွ ့ကို ေက်ာ္ျကည့္ျပီး အစက္ေတြ ဆက္ျကည့္လို ့မရဘူး။ ေအာင္ျမင္ ျပီးမွ ျပန္ျကည့္ေတာ့ အစက္ေတြ အကုန္လံုးက ဆက္စပ္ ေနတယ္၊ အလကား မျဖစ္သြားဘူးလို ့ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဘဝမွာ ေရွ ့ဆက္တိုးလို ့မရေတာ့ဘူးလို ့ ထင္သြားျပီး ယံုျကည္မႈေတြ ေပ်ာက္ဖူးတယ္။ ပံုျပင္ထဲက အစြမ္းအစ မရိွေတာ့ဘဲ သူမ်ားခ်ေျကြးတာ စားေနရတဲ့ ငါးမန္းျကီးကို ျမင္ေယာင္ျပီး ထပ္တြန္းရုန္းကန္ ခဲ့တယ္။ ရုန္းကန္ေနတာ ျကာလည္း ဘာမွ အရာမထင္လာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ က်လာတယ္။ စိတ္အားကုန္ခါနီး စတိပ္ေဂ်ာ့ ရဲ ့ အစက္ေတြ အေျကာင္း ဖတ္မိေတာ့ တေန ့ဆက္စပ္ သြားမွာပါ လို ့ ကိုယ္ဟာကိုယ္ အားေပး မဲတင္းဖူးတယ္။ေအာင္ျမင္ဖို ့ကအမ်ားျကီး မလိုပါဘူး။ အလုပ္ကိုမက္ေမာစိတ္နဲ ့ျကိဳးစားမႈ၊ ဥာဏ္နဲ ့ ဆင္ျခင္ ခ်ိန္ဆမႈ၊ အလုပ္ကိုယ္က်င့္တရား နဲ ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခု။ ဒါေတြပဲ လိုတယ္။ ဒါေတြကို မဆုတ္မနစ္ စိုက္လိုက္မတ္တပ္ လုပ္နိုင္ေအာင္ေတာ့ယံုျကည္မႈလိုပါတယ္။

ေရကို အပူေပးရင္ အေငြ ့စျပန္မယ့္ ေရဆူမွတ္ ရိွတယ္။ ဒီ ေရဆူမွတ္က ၁၀၀ ဒီဂရီ ဆို ၉၉ ဒီဂရီေရာက္တဲ့ထိ မဆူေသးဘူး။ မဆူေသးသေရြ ့အရည္ကေန အေငြ ့မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီခ်ိန္မွာ အပူမေပးဘဲ ရပ္လိုက္ရင္ ေရက ေရပါပဲ။ ၉၉ ဒီဂရီအားထုတ္ခဲ့သမ်ွ အလကားျဖစ္သြားမယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁ ဒီဂရီစာ ထပ္ အပူေပး လိုက္တာနဲ ့၁၀၀ ျပည့္ျပီး ေရ ထဆူမယ္။ အရည္ ဘဝကေန အေငြ ့ဘဝ ထေျပာင္း ေလထဲ လႊင့္တက္သြားမယ္။ ဒါေျကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ျကိဳးစားေနသေရြ ့ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာ ယံုေနဖို ့ေတာ့လိုတယ္။ အမွတ္စက္ေတြက အခ်ိန္ေစ့ရင္ ဆက္စပ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ေရကလည္း ၁၀၀ ဒီဂရီျပည့္ရင္ ဆူပါလိမ့္မယ္။

ေအာင္ျမင္ဖုိ႔အတြက္ ၁ ဒီဂရီ ပဲလိုပါေတာ့တယ္။ အားမေလ်ာ့လိုက္ပါနဲ ့။

credit: Phyo Ko Ko Naing

www.baganmart.com